خوب نگاه کن !

 کنار همین پنجره بود که تنهاییت را با من قسمت کردی !

همین روزنه ای که از آن به وسعت دنیا سلام می کردم و می گذاشتم پروانه ها برای گلدان احساسم ترانه بخوانند !

از همینجا بود که به اتاق دلم سرک کشیدی . گفتی : چه قشنگ !!!!

و من ..... ترسیدم !

خواستم پرده های دیدار را بکشم !

چراغ های خاطره را خاموش کنم !

و در کنج فراموشی محبوس بمانم !

اما تو آنقدر از این نگاه فرو افتاده حروف مقطعه ی ... ع ... ش .... ق .... را بیرون کشیدی؛ که رمز عبور به زوایای نا پیدای قلبم را به دست آوردی !

حالا در کنار تو روبروی همان پنجره نشسته ام ....

تو ؛ محو تماشای مهربانی ام هستی ...

و من ؛ در انتظار همراهی نگاهت تمام سهم تنهایی تو را بر دوش می کشم !

بی انصاف ! .... خسته ام !.... کمکم کن !........