اسکار وایلد

مرگ با زبان خاردارش تن او را می لیسید .

او زنی را که به جان دوست داشته کشته است وازاین رو سزاوار مرگ است .

بگذار این نکته نغز آویزه ی گوشت باشد که :

« هر کس آنچه را دوست می دارد می کشد !...»

گروهی با نگاه ، پاره ای باچرب زبانی ، فرومایگانی با بوسه ، دریادلان با عقب گردی که نشان استغناست .

گروهی عشق خویش را در تابستان جوانی می کشند و برخی درهنگامه ی پیری ...

زمانی که خزان در می زند، گروهی گلوگاه سپید دلدار را با پنجه های پولادین می فشارند !

و برخی با دست هائی که از آنها زر می ریزد ...

و آنان که مهربان تر و دلرحم ترند ، دشنه به کار می برند زیرا که دشنه سرمای مرگ را زودتر بر تن می نشاند .

برخی زمانی کوتاه دوست می دارند و پاره ای زمانی  دیر پا ...

گروهی عشق را می فروشند و گروهی می خرند ...

اما هر کس آنچه را دوست دارد می کشد و با آنچه که    از آن نفرت دارد ، کنار می آید !...